Na stronach Rządowego Centrum Legislacji zostały opublikowane uwagi do rozporządzenia ministra aktywów państwowych w sprawie ceny referencyjnej energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii w 2020 r. Oraz okresów dla producentów, którzy wygrali aukcję w 2020 r.
W ramach stanowisk przedstawionych w ramach uzgodnień międzyresortowych Prezes Urzędu Regulacji Energetyki krytycznie odniósł się do obniżenia ceny referencyjnej dla instalacji fotowoltaicznych i wiatrowych.
Jak uzasadnia projektodawca, potrzeba obniżenia cen referencyjnych jest efektem postępującego spadku kosztów wytwarzania energii elektrycznej w instalacjach wykorzystujących wyłącznie energię wiatru na lądzie oraz energię promieniowania słonecznego. Tezę tę projektodawca zdaje się jednak opierać wyłącznie na wynikach dwóch aukcji: AZ/6/2019 i AZ/9/2019, przeprowadzonych w roku 2019, podczas gdy delegacja zawarta w art. 77 ust. 4 ustawy o odnawialnych źródłach energii uzależnia poziom cen referencyjnych od szeregu czynników, do których w żaden sposób nie odniósł się projektodawca w uzasadnieniu do projektu rozporządzenia i ocenie skutków regulacji przedłożonego projektu.
W tym kontekście należy zauważyć, iż projekt rozporządzenia zakłada korektę cen referencyjnych wyłącznie w odniesieniu do technologii dotychczas najbardziej aktywnych w systemie aukcyjnym, stanowiących aktualnie podstawę jego funkcjonowania. Tymczasem w przypadku pozostałych technologii uprawnionych do uczestnictwa w aukcyjnym systemie (tj. m.in. instalacji wykorzystujących biogaz czy hydroenergię) projektodawca nie dokonuje żadnych korekt, mimo równoległego działania systemu ceny gwarantowanej (FiT) oraz systemu dopłat do ceny rynkowej (FiP), który stanowić może swoisty punkt odniesienia do dokonania właściwej oceny kosztów wytwarzania energii elektrycznej w instalacjach o których mowa w art. 70a ust. 1 i 2 ustawy o odnawialnych źródłach energii.
Należy również zauważyć, iż w przypadku wytwórców zakładających wytwarzanie energii elektrycznej w instalacjach wykorzystujących energię promieniowania słonecznego o mocy zainstalowanej elektrycznej nie większej niż 1 MW skala partycypacji w systemie aukcyjnym (mierzona liczbą ofert aukcyjnych) jest bardzo wysoka, a obniżanie ceny referencyjnej jest w zasadzie zbędne z punktu widzenia wyników aukcji – presja cenowa powodowana mechanizmem rozstrzygania aukcji skutecznie stymuluje wytwórców do obniżania kosztów w poszukiwaniu konkurencyjności.
(…)
Co ważne, projektodawca powinien także wziąć pod uwagę, iż w związku z aktualnymi uwarunkowaniami prawno-społecznymi projekty wiatrowe charakteryzujące się najniższymi kosztami wytwarzania energii prawdopodobnie znalazły się już w puli wygranych w akcjach przeprowadzonych w 2018 i 2019 r., a pozostałe na rynku projekty przygotowujące się do przyszłych sesji aukcji, z różnych względów nie były w stanie dokonać optymalizacji kosztów, pozwalającej na złożenie zwycięskiej oferty. W tym kontekście należy zadać pytanie, czy obecnie projektowana cena referencyjna dla instalacji wiatrowych o mocy zainstalowanej powyżej 1 MW, jest w istocie zbliżona do realnych uwarunkowań rynkowych, a w konsekwencji czy pozwoli na sprzedaż istotnej części wolumenu energii odnawialnej pochodzącej z tej technologii, w roku 2020. Analogicznie do powyższych rozważań, również i w tym wypadku, gdyby przyjąć przedstawioną przez projektodawcę metodologię obniżania ceny za słuszną, to należałoby wskazać, iż niedoszacowany został wolumen energii elektrycznej przeznaczonej do sprzedaży w systemie aukcyjnym, w roku 2020, w koszyku dedykowanym instalacjom wiatrowym o mocy zainstalowanej większej niż 1 MW, o ponad 10 TWh. Przy tej samej wartości energii można było bowiem zakładać sprzedaż większego wolumenu energii elektrycznej równego 56 TWh.